ഒരു വെളിപ്പെടുത്തല്‍

കലാലയ ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനത്തെ ദിവസങ്ങള്‍ എന്നപെട്ടു തുടങ്ങുന്ന അവസരതിലനെ ഞാന്‍ ഈ എഴുതുന്നതെ. varnashabhalam aayirunnu ഇതുവരെ ഉള്ള ജീവിതം. ആവശ്യം ഉള്ളതം ഇല്ലാത്തതുമായ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങള്‍ ഇപ്പോള്‍ അറിയാം. അതില്‍ അല്ഭുതപെടണ്ടാതില്ലല്ലോ. ഇങ്ങനെ ആവശ്യമില്ലാത്ത കുറെ കാര്യങ്ങള്‍ നമ്മളെ പടിപിച്ച ഈ വിദ്യാഭാസ സംപ്രിതയതൂടും കുട്ടപെടെണ്ടാതില്ല. പത്തായത്തില്‍ നെല്ലുന്ടെങ്കിലും അതെ പലരും അറിയുന്നില്ല. ആ അറിവ് ഉണ്ടാകാനുള്ള സമയം അതിക്രമിചോന്നെ സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

ആട്ടെ ഞാന്‍ ഇന്ന് പറയന്വന്നത്തെ ഇത്തരം ജല്പനങ്ങള്‍ അല്ല.

കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച ഒരു വിചിത്രമായ ഒരു സംഭവം ഉണ്ടായി. കോളേജില്‍ നമുക്കെ അടുപ്പമുള്ള ഒരു കൂടുകാരി എന്നെ വിളിച്ചു. കക്ഷി വളരെ വിചിത്രമായി സംസാരിച്ചു. ബുദ്ധി ജീവി ആണെന്ന് പ്രഖ്യാപനം ഒന്നും നടത്തിയിട്ടില്ലെങ്കിലും, അങ്ങനെ ആളുകളെ കൊണ്ടേ പരയിപ്പിക്കാനുള്ള അവസരം ആര്‍കും കൊടുതിട്ടില്ലെങ്കിലും, എന്തുകൊണ്ടോ കളിയാക്കാന്‍ ആളുകള്‍ ചിലപ്പോളീ പേര് ഉപയോഗിക്കരുന്ന്ദ്. കക്ഷിയും നമ്മലോടെ അങ്ങനെതന്നെ സംസാരിച്ചു. (ആലരനെന്നു വെളിപെടുതുന്നതരിക്കില്ല)

അവള്‍ പറഞ്ഞതെടികച്ചും സത്യമായ ഒരു കാര്യമാണെന്നും അല്ലെന്നും വായനക്കാരന് തോന്നിയേക്കാം. സംഭാഷണത്തിന്റെ പ്രസക്തമായ ചില വരികള്‍ ...

നിനക്കെ 20 വയസ്സ് ആയില്ലേ? കൊച്ചിലെ ആണെങ്കില്‍ നമ്മള്‍ ഒരു കുട്ടിയെ വില ഇരുത്തുക പഠിക്കാന്‍ ഉള്ള കഴിവ് കൊണ്ടാരിക്കും. ഫോര്‍ example, കണക്കില്‍ ബഹു മിടുക്കനായ ഒരു കുട്ടിയെ സാരിന്മാര്‍ സ്ചൂളില്വേച്ചേ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കും. അതെ സമയം, ഒരു പാവം " സച്ചിന്‍ റെണ്ടുല്‍കര്കെ" പടിക്കന്സമയം കിട്ടാത്തതിനാല്‍ മണ്ടനായി മുദ്ര കുതപെടുന്നു. ചിലടതെങ്കിലും ഇത് നടക്കുന്നു എന്നുല്ലാതെ സത്യമനെ.

പക്ഷെ മീശ മുളച്ച നമ്മളില്‍ നിന്നും ആളുകള്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതെ ഒരു "computerneyo" ബുദ്ധി രാക്ഷസനെയോ അല്ല, മരിച്ചേ മാന്യനായ, സ്വഭാഗുനം ഉള്ള ഒരു നല്ല ചെരുപ്പകരനെയാണ്. അതുകൊണ്ടെ മര്യടക്കൊക്കെ നടന്നാല്‍ ആളുകള്‍ നല്ലത് പറയും. ബുദ്ധി കൊണ്ടേ പ്രത്യേകിച്ചേ പ്രയോഗാനം ഒന്നും ഇല്ല. ബുധിന്മാനെ " bloody മല്ലുസ്" വട്ടന്‍ എന്ന് വിളിക്കും.

ഇനി ഈ കക്ഷിഉടെ മറ്റൊരു അഭിപ്രായം ഇതാണ്. പെണ്ണ് കെട്ടാന്‍ നേരം പെണ്ണിന്റെ കുടുംബകരെ ഇമ്പ്രെസ്സ് ചെയ്യാന്‍ വേണ്ടി കാശും ആഡംബര കാറും, തെന്മോഴിയം ആണ് വേണ്ടതത്രെ. ഈ VARAN ഒരു നിര്‍ഗുണന്‍ ആണെങ്കിലും അവര്‍ നോക്കില്ല അത്രേ. APPOL എനിക്കൊരു സംശയം. സുഗുണനും ബുധിജീവിയുമായ പാവപ്പെട്ട ഒരുതന്നെ കക്ഷി വിവാഹം ചെയ്യുമോ എന്ന്?

ഉത്തരം തരാന്‍ ഇവള്ക്കെ അധികം സമയം എടുത്തില്ല. " കൈയ്യില്‍ ടുട്ടില്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ഒരുത്തന്റെ കൂടയൂം പോവില്ല."

ഇവളുടെ തലയില്‍ ലൈറ്റ് കതനെ ഭഗവാനെ....

ആളുകളുടെ ചിന്ടകള്‍ പലപ്പോഴും വിചിട്രമനെ....


ariyippe :
kadhayil paranjirikkunna kakshium lekhakanum thannil vayanakkaram oohichekkavunna reethiyil ulla yaathoru bandhavum illla

വീണ്ടും ഒരു യക്ഷി കഥ

വീണ്ടും ഒരു യക്ഷി കഥ

അങ്ങനെ രോഗിയെ സന്ദര്ഷിച്ചേ തിരികെ വരുമ്പോള്‍ ഒരു തോന്നല്‍...എതായാലും ഇവിടെ വരെ വന്നതല്ലേ...പരുമല വരെ ഒന്ന് പോയാലോ...ഒരു bandhu ഇപ്പോള്‍ avide aaspatriyil ജോലി നോക്കുന്നു, ഹൃദയ ശാസ്ട്രക്രിയയില്‍ പ്രകല്ഭാന്‍ ആകണനെ പഹയന്റെ മോഹം. ഭിഷഗ്യര ദീക്ഷയെടുത്ത അദ്ധേഹത്തെ കണ്ടിട്ടും കാലം കുറെ ആയി. അങ്ങനെ നേരെ പരുമാലയിലേക്ക്. പോകുന്ന വഴി പനയന്നര്കവിലും കേരം. അങ്ങനെ വണ്ടി നേരെ ചെങ്ങന്നൂര്‍ പാണ്ടനാട്‌ വഴി പനയ്യന്നര്കവിലേക്ക്. ഐതിഹ്യമാലയില്‍ വായിച്ചാ ഒരു ഭേകരത ഒന്നും അമ്പലത്തിനെ തീരെ ഇല്ല. വളരെ ശാന്തമായ അന്തരീക്ഷം. നമ്മടെ കടമാട്ടതച്ചന്‍ പണ്ടേ നീലിയെ കുടി ഇരുതിയാതെ ഇവിടെ ആണെന്നാണ് പുസ്തകത്തില്‍ പറയുന്നതെ. 1400 ആം ആണ്ടിലയിരിക്കണം സംഭവം. പണ്ടേ വടക്കും തെക്ക് തിരുവനതപുരതെഉമ് ബന്ധിപിച്ചിരുന്ന ആകെ ഉള്ള വഴി പനയന്നര്കവില്‍ കൂടി ആയിരുന്നു. ഇവിടം അന്നേ കൊടും കാടായിരുന്നു. സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ ഈ വഴിയില്‍ ഉടെ ഉള്ള യാത്ര ദുഷ്കരം. പലരയൂം നീലി പെടിപിച്ചിരുന്നു, പ്രത്യേകിച്ച് വെള്ളിയഴ്ച്ചും കരുതവാവിനും.

ചിലരോടെ ഒക്കെ നീലി ച്ചുന്നമ്പേ ചോദിച്ചു. സ്ത്രി ലംബടന്മാരായ നമ്പൂതിരിമാര്‍ അവളുടെ ആകാരത്തിലും സൌന്ദര്യത്തിലും വഴുതി ചുണ്ണാമ്പ് മാത്രമല്ല വെറ്റിലയും പാക്കും എല്ലാം അങ്ങേ കൊടുക്കും. പിന്നെ യക്ഷി ചുണ്ണാമ്പും ചവച്ചു കൊണ്ടേ ഒരു നില്പാ. അപ്പോള്‍ നമ്മുടെ നമ്ബൂരിശന്‍ യക്ഷിയോടെ ചോദിക്കും, "പെരെന്ട?കുട്ടിഉടെ വീടെ അവിട? മുന്‍പേ ഇവിടെ എങ്ങും കണ്ടിട്ടില്ലല്ലോ". നമ്മടെ യക്ഷി കുനുങ്ങികൊണ്ട് പറയും, "പേര് നീലി. വീട് കുറച്ചേ ദൂരെയ...തെക്കന്‍ ദേശത്ത് നിന്നെ വന്നതാ...ഉറങ്ങാന്‍ ഒരിടവും കിട്ടി ഇല്ല". നമ്ബൂരിശന്റെ മനസ്സില്‍ ഒരു ലഡ്ഡു പൊട്ടി. "കുട്ടി തനിയെ നടക്കേണ്ട... നൂമും കൂടെ വരം" എന്ന് നമ്ബൂരിശന്‍. അങ്ങനെ നടന്നു നടന്നു കാടിന്റെ നടുവില്‍ അവിടെയോ എത്തുമ്പോള്‍ നമ്ബൂരിഷനെ ഒരു പൂതി. പൂതിയെന്തനെന്നു പരയെന്ദതില്ലല്ലൊ? നീലിയും മരുതൊന്നും പരഞ്ഞില്ല...ഏന്നൽ ഇയലെ ഇങ്ങനെ വിട്ടാ പട്ടില്ലല്ലൊ, ഒരു പാഠം പഠിപ്പികനം അന്നു നീലി ഉരപ്പിചു പിന്നെ അവള്‍ രുദ്ര രൂപിണി ആകുന്നു...കണ്ണ് ചുവപ്പിച്ചും തെറ്റ കട്ടിയം അവള്‍ നില്കും...പൊട്ടി ചിരിക്കും...ആളൊഴിഞ്ഞ കാറില്‍ അവളുടെ കൊലച്ചിരി മാറ്റൊലി കൊല്ലും...കാടാകെ നടുങ്ങും...കുറുക്കന്‍ ഊളി ഇടും..ഒരു സാമാന്യ ധൈര്യം ഉള്ള എല്ലാ അവന്മാരും ബോധം ഇല്ലാതെ അങ്ങേ കിടക്കും. ഭാഗ്യം ഉണ്ടെങ്കില്‍ അവള്‍ വെറുതെ വിടും. വെറുതെ വിട്ടവന്മാര്‍ മിക്കവാറും നല്ല ജീവിതം മാത്രമേ പിന്നീടു നായിക്കു. ഇനി ഇവന്‍ നമ്മവത്തവന്‍ ആണെന്ന് തോന്നിയാല്‍ യക്ഷി പല്ലും നഖവും മാത്രമേ ബാകി വെക്കൂ.

പക്ഷെ ഇതിഹാസത്തില്‍ ഒരിടത്തും നീലി നല്ല മനുഷ്യരെ പേടിപ്പിച്ചതയോ ആക്രമിച്ചതായോ പറയുന്നില്ല(ഈ നീലിയുറ്റെ ഉല്പതിയെ പറ്റ മട്ടൊരിക്കൽ പറയാം). കച്ചവടം ചെയ്തു എക പത്നി വൃത്തത്തില്‍ കഴിഞ്ഞ ഒരു സാധുവിനെ പോലും അവള്‍ പെടിപിച്ചിട്ടില്ല. എന്നിരുന്നാലും ആരൊക്കെയോ വഴി നേലിഉദെ കാര്യം കദമട്ടതു കത്തനാര്‍ അറിയുന്നു. കത്തനാര്‍ വിട്ടു കൊടുക്കുമോ? പുള്ളിക്കനെങ്കില്‍ ഈ യക്ഷിയ്യെ പിടിക്കുനതിലും കുപ്പിയില്‍ ആകുന്നതിലും ഒക്കെ വല്യ ഇന്റെരെസ്ട. അങ്ങനെ നമ്മടെ കത്തനാര്‍ എരനകുലതിനടുത്തുള്ള കടമാട്ടഹൂനെ ഒരു രാത്രി പനയന്നാര്‍ കാവില്‍ എത്തി. കൈയില്‍ ഒരു പൊതി ചുണ്ണാമ്പും പിന്നെ ഒരു ചെറിയ 1 ഇഞ്ചിന്റെ ആണിയും കരുതി.

രോഗി ഇചിച്ചതും വൈദ്യന്‍ കല്പിച്ചതും പാല് തന്നെ. അതാ ഒരു സുന്ദരി കുട്ടി കത്തനാരുടെ മുന്‍പില്‍ നില്കുന്നു. കത്തനാര്‍ കുട്ടിയോടെ, " കുഞ്ഞാടെ, എന്താണ് നിനക്ക് വേണ്ടാതെ? ". ഒരു ചെറിയ ആകിഉല്ല ചിരിഒടെ കുട്ടി മന്ദം മന്ദം കതനര്ക്കരികിഒല്ട്ടെ വന്നു. " ച്ചുംമാമ്പേ റെരമോ അച്ഛാ? "."ഉണ്ടെല്ലോ മോളെന്നു", അച്ഛനും. അങ്ങനെ എന്തോ ച്ചുന്നമ്മയക്ക്‌ മരുന്ന് ചേര്‍ത്ത ച്ചുന്നമ്പേ കൊടുത്ത പാവം യക്ഷി മയങ്ങി പോയി. അച്ഛന്‍ അവള്‍ടെ തലേല്‍ ആണി തറച്ചു. അങ്ങനെ അവളുടെ ദുഷ്ട ശക്തിയെ നമ്മടെ അച്ഛന്‍ ആവാഹിച്ചു. പിന്നെ അവളിലെ പെണ്‍കുട്ടിയുമായി അച്ഛന്‍ യാത്ര തുടര്ന്നു. അങ്ങനെ പരുമല ആയപ്പോള്‍ ഒരു പഴയ ബന്ധു അവിടെ ഉള്ളതായി അച്ഛന്‍ ഓര്‍ത്തു. എങ്കില്‍ പിന്നെ അന്ന ചേടത്തിയെ കണ്ടിട്ട് ആവാം യാത്ര എന്ന് കത്തനാര്‍. തന്നയൂം അല്ല, ഈ പാവം നീലി പെണ്ണിനെ അന്ന ചെടതിക്കെ കൊടുത്തേക്കാം. ഒരു കൈ സഹായം ആവുമെല്ലോ. മക്കളില്ലാത്ത അന്ന ചെടതിക്കെ ഇവന്‍ ഒരു നല്ല പുത്രി ആരിക്കും.

കേരിചെന്നപ്പോള്‍ അന്ന ചേടത്തി ഒന്ന് സംശയിച്ചു. നമ്മടെ കൊച്ചന്‍ വഴി പിഴച്ചു പോയോന്നെ. പിന്നെ അച്ഛന്‍ ഒരു വിധം പറഞ്ഞു മനസിലാക്കി, കുട്ടിയെ വഴിയില്‍ നിന്ന് കിട്ടിയതനെന്നും ഇവള്കെ ആരും ഇല്ല എന്ന്മ മറ്റും. അഎതായാലും അന്ന ചെടതിക്കെ ഒരു കൂടു കിട്ടിയതില്‍ സന്തോഷം ആയി. അവളുടെ പേരും അന്ന ചെടതിക്കെ നന്നേ അങ്ങേ ബോധിച്ചു. നല്ല പുഴമീന്‍ കരി ഉള്‍പടെ ഒരു ഗംഭീരന്‍ ഊണ് തരപെടുത്തി. ഊണ് കഴിഞ്ഞേ പാവം അച്ഛന്‍ ഉറങ്ങി പോയി. ഇന്നലെ രാത്രി ഒരു പോല കണ്ണടച്ചിട്ടില്ല. സുന്ദരി ആയ ഒരു കുട്ടി കൂടെ ഉള്ളപോള്‍ ആര്കാന് കണ്ണടയ്ക്കാന്‍ തോന്നുക. അതിപ്പോള്‍ സന്യാസ ദീക്ഷ സ്വേകരിചവരുദെഉമ് കാര്യം വ്യത്യസ്തമല്ല. അതിനെ ഉദാഹരണങ്ങള്‍ വിശ്വമിരന്‍ മുതല്‍ സന്തോഷ്‌ മാധവന്‍ വരെ ഇല്ലേ?

അങ്ങനെ അച്ഛന്‍ ഉറങ്ങിയ സമയത്തെ നീലിയം അന്ന ചെടതിയം സംസാരിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പെന്നുങ്ങല സംസാരിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയാല്‍ പിന്നെ നിര്‍ത്താന്‍ പാടെ ആണേ ഇന്നത്തെ അറിയാമെല്ലോ. അവര്‍ ഇങ്ങനെ ഓരോരോ കൊതിയം നുണയും ഒക്കെ പറഞ്ഞു സമയം കൊന്നു. അങ്ങനെ അവര്‍ തമ്മില്‍ സ്നേഹത്തില്‍ ആയപ്പോള്‍ അന്ന ചെടതിക്കെ നീലിയെ സുന്ദരി ആകണമെന്ന് ഒരു പൂതി. അവളുടെ ജട പിടിച്ചു കിടക്കുന്ന മുടി ചീവി വൃത്തിയാക്കാന്‍ ചേടത്തി തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെ ചീവുംപോള്‍ ചീപില്‍ എന്തോ തടഞ്ഞു. ചേടത്തി നോക്കുമ്പോള്‍ മുള്ള് പോലെ എന്തോ ഒന്നേ തലയില്‍ ടാരചിരിക്കുന്നു. ചേടത്തി ചോദിച്ചു, " മോളെ തലയില്‍ എന്താ മുള്ള് കൊണ്ടോ? ". നീലി പറഞ്ഞു ഇന്നലെ വിറക് വെട്ടാന്‍ പോയപ്പോള്‍ ഒരു ചുള്ളി തലയില്‍ കൊണ്ടതാണെന്ന്. എങ്കില്‍ നമക്കെ ഊരിയെടുക്കാമെന്ന് ചേടത്തി. ആറെയെന്നു നീലിയം. ഒരു ബാലപ്രയോഗതിനോടുവില്‍ ചേടത്തി തലയില്‍ തറച്ച എന്തോ ഒരു സാധനം ഊറി എടുത്തു. പെട്ടന്നത പെണ്ണ് ഇറങ്ങി ഓടി. ചേടത്തി ആകട്ടെ 1 ഇഞ്ചിന്റെ ആണിയം പിടിച്ചു കൊണ്ടേ അന്തം വിട്ടു ഇരിക്കുന്നു. പെണ്ണിനെ കാണാതെ ആയപ്പോള്‍ ചേടത്തി അച്ഛനെ വിളിച്ചേ ഉണര്‍ത്തി. " എടാ കൂവേ, നീ കൊണ്ടുവന്ന ആ കൊച്ചെ ഇറങ്ങി ഓടി. അവളെ വല്ലോ കൊഴപ്പകരിയം ആണോ? ". ചെടതിഉടെ കൈയില്‍ ആണി ഇരിക്കുന്ന കണ്ട അച്ഛന്റെ നെഞ്ചില്‍ ഒരു കൊള്ളിയാന്‍ ആഞ്ഞടിച്ചു. " ചേടത്തി ഇതേ എന്നാ പരുആടിയ കാണിച്ചേ. ആകെ ഒരു ആനിയെ വാങ്ങിചോല്ലരുന്നു...ആ പെണ്ണിന്റെ ഒരു പിരി ലൂസ...ഞാന്‍ കഷ്ടപ്പെട്ട് പിടിച്ചോണ്ട് വന്നപ്പ്പോള്‍ ചേടത്തി അവളെ പിന്നേം ഊറി വിട്റെക്കുന്നു".

പിന്നെ കത്തനാര്‍ ഒരു നിമിഷം പോലും കളഞ്ഞില്ല. എവിടെ നിന്നോ ഒരു ആണിയം തപ്പി എടുത്തേ പെണ്ണ് പോയ വഴിയെ ഓടി. പരുമലയില്‍ നിന്ന് പനയന്നാര്‍കാവ് വഴി ഒക്കെ. അങ്ങനെ ഓടി ഓടി അച്ഛന്‍ വെട്ടികള്‍ കടവിലെത്തി. അവിടെ കുളിചോണ്ടിരുന്ന പെണ്ണുങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു ഒരു വട്ടു കേസ് പെന്നു ആകെ ഉണ്ടാരുന്ന വഞ്ചിയില്‍ കേറി ആക്കരെക്ക് പോകുന്നെ അവര്‍ കണ്ടെന്നു. നമ്മടെ അച്ഛന്‍ പെട്ടന്നെ ഒരു ബുദ്ധി ഉദിച്ചു. അവിടെ ഉണ്ടാരുന്ന ഒരു വാഴ വെട്ടി അതിന്റെ പിണ്ടിയില്‍ പിടിച്ചേ അച്ഛന്‍ ഒരു ചട്ടം, നമ്മടെ മണിമല ആട്ടിലോട്ടെ. നീന്തി നീന്തി അക്കരെ എത്തിയപ്പോള്‍ അതാ അച്ഛന്റെ പിറകെ ഒരു പട, "നിക്കട കള്ളാ കത്തനാരെ കൊല മോഷണക്കര" എന്നും പറഞ്ഞെ. അങ്ങനെ നീലിഉദെ പിരകെ അചൻ, അചന്റെ പിരകെ കൗലൗദെ മുതലലി. അങ്ങനെ നാടുകാർ ഒദിചെ അചൻ ഒദുക്കം പനയന്നർകവിൽ അതുന്നു. നൂകുമ്പൊൽ അത നീലി അവിദെ കുലചിരിഉമായി നിൽ കുന്നു. ഒരു സഹസികമായ പൊരട്ടതിനൊദുവിൽ നാറ്റുകാരും അചനും ചെർനു യക്ഷിയെ പിടിച്ചു. പന്റീ ഈ കലപരുആദിയിൽ ഈ നട്ടുകർ മുൻപന്തിയിൽ അനെന്നു തൊന്നുന്നു. ആളുകള്‍ എല്ലാം കൂടി.അച്ഛന്‍ ഷൈന്‍ ചെയ്യാന്‍ കിട്ടുന്ന ഒരു അവസര്രവും കളയാറില്ല. അതി സാഹസികമായി അച്ഛന്‍ നീലിയുടെ തലയില്‍ ആണി തറക്കുന്നു. നീലി തന്‍ ഈ അമ്പലത്തില്‍ കുടി ഇരുന്നോളം എന്നും പനയന്നര്‍കാവിലെ ആളുകളെ രക്ഷിചോലം എന്നും അച്ഛനെ ഗുരെന്ടീ കൊടുക്കുന്നു. അങ്ങനെ പാവം നീലി പല്ല് കൊഴിഞ്ഞ സിംഹമായി മാറി. ഇപ്പൊൽ പാവം നീലി, കൊദുംകലിയയി ഇവിദെ ആന്ദിൽ ഒരിക്കൽ മാറ്റ്രം വെട്ടവും കന്ദെ ഇരിക്കുന്നു.

അഎതായാലും നീലിയെ പിടിച്ചതെ നമ്പൂതിരിമാര്കെ ഒരു ആശ്വാസമായി. ഇനി രാത്രി കാലങ്ങളില്‍ പഴയ കലാപരുആടികള്‍ നടതമെല്ലോ. ആരും പേടിപ്പിക്കാന്‍ വരില്ലല്ലോ. അങ്ങനെ പിന്നീടു ഈ കലാപരിപാടികള്‍ തുടര്‍ന്ന നമ്പൂതിരിമാര്‍ പലരും ക്ഷയിച്ചു പോയതായി ചരിത്രം പറയുന്നു( അന്നേ 4 അക്ഷരമുള്ള ആ രോഗം ഉണ്ടായിരുന്നോന്നെ സംശയിക്കേണ്ടി ഇരിക്കുന്നു). എന്നാല്‍ കതനരകട്ടെ വല്യ മാന്ത്രികന്‍ എന്നാ പേരില്‍ പുസ്ടക താളുകളില്‍ അങ്ങനെ ഞെളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പാവം നീലിയെ മാത്രം എല്ലാരും കുപ്രസിധയാക്കി.... അവള്‍ ആര്‍കും ഒരു ദ്രോഹവും ചെയ്തിരുന്നില്ല, അസന്മാര്‍ഗിക പ്രവര്‍ത്തനത്തില്‍ അഎര്പെട്ട ചിലരെ വക വരുത്തി എന്നതൊഴിച്ചാല്‍.

നീലിയെ തലചു എങ്കിലും പിന്നെദെ സഹസ്രങ്ങലൊലം അവലുദെ പെരിൽ ഈ സ്റ്റലം പ്രഷസ്തി ആർഗിചു. ഇപ്പൊലും പലർക്കും സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞൽ ഈ വഴി പൊകൻ പെദിയനു. മുട്ടു വിരക്കും. നമ്മദെ ബുധിഉല്ല നംബൂരിഷന്മർ ഈ അവസരം മുതൽ എദുതു. അവർഇതെ ഒരു രാറ്റ്രി റ്റാവലം ആകി മാട്ടി. കാലീക്കെ പാവം ജനങ്ങൽ നൽകിയ കുരുതി വഴിപദിന്റെ ബക്കി ആയ കൊഴിയെയും പൊരിചു തിന്നെ അവർ അവിദെ സ്വയ്ര വിഹരം നദതി

ഇന്നും കേരളത്തില്‍ ഈ ചരിത്രം ആവര്തിക്കപെടുന്നു. പണ്ട് നമ്ബൂരിശന്‍ എങ്കില്‍ ഇന്നേ നയതന്ട്രക്ന്ജന്‍ മാരും രശ്രിയ നേതാകളും സ്ത്രീകളെ വഴി പിഴപ്പിക്കുന്നു. കട്ടനരെ പോലെ ഉള്ള ചിലര്‍ ജലവിദ്യകളാല്‍ അവരെ കോടതിയില്‍ നിന്ന് രക്ഷിക്കുന്നു. അന്ന് കടമറ്റത്ത്‌ കത്തനാര്‍ എന്നാ മാന്ത്രികന്‍ പാവം നമ്മടെ നീലിയെ വെറുതെ വിട്ടിരുന്നെങ്കില്‍ അവള്‍ ഈ സ്ത്രീ ലംബടന്മാരെ ഒരു പാഠം പടിപിചെനെ. നീലി നീ തിരികെ വരണം...ഈ നാടിന്‍റെ ശാപ മോക്ഷത്തിനായി...

സ്നേഹപൂര്‍വ്വം,

സ്രീകേഷ്

1.Years passed…
Years passed after we broke up… I never had time in life to think about her, and those good old days. Time heals every wound. Yes, this time just takes away from people those feeling of affection and pain, perhaps I loved to bear that pain than to be in joy. When we gone separated after a long friendship (or love), life was free of worries for me. After that painful separation I was sure that she never liked me anymore, although she proved me wrong-that love was still somewhere alive in her heart. She loved me once, years back when we were just stepping into a professional education. That legend of friendship and love was over more than a decade or so. Those last days were very painful, we fought and cried, and at last just stopped this relation in a few messages. I thought she would be fine if I stopped “disturbing” her- as she said. So I too never gone for a reunion or in her words “a compromise”, nor did she, although I sometimes dreamt of it.
But what is beautiful in this life if this love and friendship are just adjustments and “compromise”? Would anyone always love to adjust? Or rather like to live in his own way? We all are humans, just bare humans who cry, shout and like to be happy all time. And we are sometimes ruled by our heart and emotions rather than the logical brain. And may be that’s why we are ready to adjust with those loved ones. Also this social animal could not live by himself, he always need someone to share. And this is the fundamental philosophy behind every relation.
She was a friend whom I once thought could not loss. But we lost that sweet friendship in the course and timing of this world. Some silly fights that developed into big problems, which we never recognized as the end of our friendship. Of course, we have fought a thousand times over many silly problems- must men be taller? Must girls be slim? How is my hair style? And so on. Later we fought on much silly things like, “I don’t like you talking to that girl/boy”. At first she and me adjusted with each others such dislikes, later it became fights, she burst out into tears sometimes and life was sad most times, but after we solved every problem we could still love and care each other. Those were time I known her well, that silly good girl was more than a good friend… a good friend and my “sweetie pie” as I called her. This “possessiveness” as the society calls it arises in every relation. But most of them consider this phenomenon the sole sign of “love between a girl and a boy”. But it is in fact a sign of love for someone and the fear of losing that person. It is very natural, very common and almost inevitable.
Today is her marriage. That wedding card I consider as the biggest gift she ever given to me. That gift was so precious, after many years passed and a big surprise for me. I never thought that she would ever send me that, those struggles that broke our friendship and love had indeed such large impacts and magnitudes. Although we lived after that just like strangers, she was still in my mind, soul and everywhere. And I occasionally get some calls which I found later was from her. She phoned me at times, never spoke, kept silent listening to my voice, and wept sometimes and the line was cut. Later such signs also diminished. In this cold day of june I thought, must I go for her marriage?
Yes, june. Memories of june are precious, nostalgic and would fill my eyes with tears. It was one such june that I met her, those days are still clear in my mind… those precious days.

നേര് വഴി കാട്ടുന്ന തോഴിയായി...

Yesterday, it was a cool day of June. The nature made the land and my mind cool and calm. Rain brings in me nostalgia, which I like to remember with a bit pain, a pain that I would love to bear. It is the month of rain and in the same rain, a couple of years ago; she came in to my world. She is my friend, not just a simple friend; a friend that I would love to see and her sight would bring in me some strange emotions. I feel that I am someone gifted when she is with me. I don’t know if that is love, attraction or whatever the poets call. But I am sure that she is my best friend who I can never forget. I want to tell this to the whole world, and to me things are real only when they are written. And to her, the spoken word is valuable. Though we were very different in so many such aspects, we are still good friends. Now when writing this, we friends are going to fly apart from our school. Everyone choose their way. And this is the right time for me to retrace those moments I would love to remember.

She is very beautiful. Her eyes like that of a deer, wide and blue, expressing a depth of feelings in a single sight at me. Her face is pleasant, and her curly hair reminds me of the immortal legends of love-the fierce and immortal love of Laila and Majnu, of Romeo and Juliet - and every other saga of this beautiful feeling. She was short, but still she is the most beautiful girl I have ever seen.

I was a teenager knowing little of the real world when I joined the junior college. My objectives and expectations of life at that time may sound too high – to be a celebrated person, to be a good husband to a sweet girl, to be a good son to my parents, to be a good parent to some kid and many more. And I got a distorted view of world from my society which considered money as the key to all my dreams in life. She showed me that there are some things that money could not buy; she taught me the need of trust and good relation with people. She showed the real human in me – the man who cares, the man who loves and trusts.

My first memory of her was when I was on the way to my school during the first months of plus one. I was alone walking with a heavy bag and an umbrella and a few girls walked ahead of me. It was the time I loved the rains, and walked slowly hearing to its every tone. The rain continued its song and the nature made a romantic and rather cool background. May be nature too loved the making of a friendship. And as those ladies walked ahead, someone asked me,”Hey sreekesh, how was the exams?” I said that the exams were just ok and went in its way. And suddenly she interfered in between, “hey you girl, why asking such silly questions, he will get full marks”. I credited the comments but was having no cooked words to say. This was the girl I made the friendship with. She is Parvathi.

It was the time when orkut became popular. I had at that time an orkut account, a dead one, practically of no use. I found that all my new friends had account in orkut. So I too decided to utilize it and I sent friend request to all. And she too became my friend in orkut. I used to send her some scraps too, although she at first never sent me a reply. I must say of Joseph, my friend who tried to blossom this friendship. Joseph was a good friend of Parvathi. Although I never talked to Parvathi at first, his friendship with her made her talk to me.

It was one sunny afternoon of an august that is still alive in my mind. We talked of ourselves and she understood by that time that I am a good boy. She spoke as if she had known me for a long time. It made me feel free to her, and in course of time I was able to share my every feeling with her. This was the first time I got a good friend, I felt so happy; I felt like I have one the world. Her small gestures of kindness and help gave me great happiness. We began chatting through internet and talking through telephone. She was happy those days because I was the only one to call her in phone.

I still remember the day I first phoned her. By some reason, we were having class till noon only and I was in a hurry to celebrate the afternoon. Such half day classes were great relief. And the phone ringed. Janice miss (my beloved physics teacher) was on the other end. She told me to call some of my friends to inform that there will be laboratory session next day. I called her and told the piece of information. And she talked to me for some time. At first she asked me, “is there no one at your home?” “Yes, mummy is sleeping” I replied. She said, “I thought you stole the phone. Aren’t you afraid to call me when parents are at home?”. I answered no although I was half lying. She asked me of my mum and dad. And I told her the whole story. In between the line got disconnected.

The next school day both of us were anxious to say something. It was an exam day, I remember very well. My hall was on the second floor from top and all the girls were occupying the top floor. I have gone with Joseph to the upstairs. And some girls called us into their hall. We were all asking each other “have you studied? Iam afraid, I don’t know a single chapter”. And Parvathi asked me, “you cut the phone line last day or was it cut automatically?” I convinced her that it was some fault with the line. Now everyone heard as talking this. And I was forced to speak. I told to all those girls (only some close friends-Jennifer and Marina and some one else was there) that she never puts back the phone once I call her. But this time her face turned upset for the first time because of me. I don’t know what to say her. She was hurt although she doesn’t cry. After all the gathering was over, she came to me with a sad face. She said, “You must have told it to me first, before telling everyone that I am very talkative on phone”. I too felt very sad, she trusted in me as a good friend, and I must not have flashed such news. I apologized her for my mistake and said that I just joked, although my words could not make her happy.

She is a very nice girl. She cried for each and every silly problem at the beginning. And Joseph always wanted to disturb her and make her cry. Although I don’t know why he did so, after sometime, when we became best friends, I felt angry with him as he made my girl cry. And whenever I asked him not to disturb her and make her sad, he always took it in another sense and many others too. They interpreted our friendship as it was between “Romeo and Juliet”. Some could not see any other meaning for the friendship and affair between a boy and girl. And one day she told me that Janice miss has scold her and advised her to keep a distance from boys. Although I know her mind a bit, I believe no one else understood it as I did. She never meant anything else other than friendship when dealing with boys. And sometimes she felt attracted to some boys; I know it is her age that makes her to feel so sometimes.

Those were the time we loved to walk together and talk together. We felt that we never got enough time to be together. And once she messaged, “although we are like the two needles in a clock that meets occasionally, we are good friends” We forgot the restrictions imposed upon us the spy eyed staff at our school. Although they never noticed us, some friends really mistook us. I think among those who understood our friendship well (there were only few such people), Joseph was a great supporter and a good man to ask for an advice. He is a man who knows the real world well. Entirely different from me, but I could accept him, he is a real hero. Among the very few people I admired, he is one. And another one was Jennifer-a simple and smart girl. She appreciated me once for showing such a trust and care for her. I think it was the time in my life I understood my mind and learned to be a good person. I was changed too much in that short span of a couple of years.

She was more than a best friend- she was a guide, she was a teacher and she played something that I don’t know to explain. Her family is a simple one- father, mother and her elder brother- but bigger than mine. Yes, she had a big family in many aspects; she had a brother-Sharon- who loved her like the ocean that dashes the shore. What I lacked- a good bother-she had that and I believe that she know my pain. She was free to tell anything to her brother, she had someone to share everything. But what about me? To whom do I tell all my woes and worries? Who will console me? I had none and I seen my sister in her eyes. She very well know something of me, of my fragile mind, of getting emotional in no time and she promised me that she’ll be there to share my happiness, sorrows and solve those problems that really disturbed. She told me so much of her papa and mamma.

Even the things are so why I hate her now? and loves her more than that... That is the strange tragedy I want to tell. So much of this was only a prologue. It is true, it is earnest, it is as human as I am.

കാലം എത്ര മാറിയാലും മറക്കാന് പറ്റാത്ത ചില ഓര്മ്മകള് ...

about the concepts of love....(part-I)

There is something in this world which makes everyman to live. Only a few lives for themselves and the rest have a guiding force, may be they are living for their family or for someone who are dependent on them. Why do others live for themselves? May be because they have a strong determination to be fame or to do something for this world. But in most cases, the reason is not this. It is because they are optimistic in everything and enjoys the world in every aspect. Yes, today the generation must be like that. are these the only driving force that leads life? Let us go on.

Think of a nursery boy, for him the world is colorful, with fragrance and with tones of happiness. He is someone who enjoys this world in all aspect. He learns more than ABCD..., he learns to make friends, to share what he has with others. He is just new to this world and this world is new to him. He has an innocence which we can see on looking his eyes. We can see not any grave grief but it is full of happiness. While seeing these little children, I still remember of my school days, that age was something different from these days, It was an age I could share everything-my lunch, sweets with everyone; I was able to make friends with everyone-with those rose flowers, ants, cats, dogs. The view of world was different-it was a world where the lion and tiger spoke of the joys of jungle, it was where the dreams had no limits and the curiosity inside the little mind is beyond explanations. It was a period when I was close to this nature and nature was truly a friend. I still the rainy seasons of those childhood days. Now the rain is not cool as it was, it lacks that tone; now I could never again walk through those roads with that colorful umbrella and that small bag hanging on my shoulders and may be with that old girl friend to make some fun on the way back home and to take a leave from the school next day for a cold. The world has changed, both those roads, our mind and our appearance. Now nature accepted her a girl and I myself is now a miniature adult. Though our minds changed still I could see that innocence and charm of childhood in her smiles.

Later as the time went on…..we changed and still this nature is the same. We are now high school students. Remember that we are now students and not children. It was the time when we realized ourselves. We changed both physically and mentally. We are now chocolate boys and girls. We are now rational thinkers and thoughts of mind were almost revolting. It was where ideas played a role and the mind could not bend its knees before anyone. It was a period of life when love got another dimension. Now for us love meant what it is first born in the mind of a boy and a girl. It was a time when my girl friend turned a beautiful girl. She is never as innocent as before though she was a true friend. But still we could share our joys and sorrows, but it was not as it was before. It was a period of time when we were in need of good friends. Life is never the same again. Our joys and entertainment was not in that cartoon films. We now speak of love which is first born in the mind of a boy and girl and try to make love with someone. But it is not that girl who is my friend, because now we realized how intense our relationship was. Still I seeked the help of her, she is like a sister to myself and I could send her to know the whereabouts of that girl who took my heart. I believed what she said, because she is not merely a friend, but she was a sister, a mother and true well wisher of mine. She was frank to say me whatever she felt of those girls, she sometimes said you cannot adjust with that one or sometimes that a particular girl is not suiting you. She was a true guide, she corrected me whenever I was wrong and was very helpful-may be to help me in my studies, sharing me her lunch and many things I cannot say. I think everyone of this age needs someone like this to say everything. It developed in me a sense of brother-sister relationship and because of that I could not see a girl any different from her. She once said to me, “you must see my eyes in every girl you see and you will not be wrong”. How can I explain these things? What was the kind of love developed between us? She once asked me in those last days of our standard X, “can you live without seeing me?” I felt it a difficult question. Now what shall I say her? I thought of it for days remembering every details I could. It was not a love which others thought. It was purely a brother-sister relationship Now she is not with me. The sorrow of separation is beyond words. But I want to prove that the love which is born in the minds of a girl and a boy is not always what our society may think. It is what they can’t understand, because they cannot comedown to our angle and think. The society think of our love merely born out of this fascinating age. I feel pity of this era that it could not but accept us simply as friend. Do you still call them modern? Or if this is going to be modernism, then I like to be in the past age.

Later it is the time for this free bird to think of life and to make a living. I call not this a battle of survival, not a struggle for life, but an effort to make an earning and to make this life beautiful as never before. But is it money which is going to help me? I don’t know why men consider money a factor. But I think doing a job you like, doing something for the society, helping this humanity with the knowledge you got and living with a partner whom you choose and not your parents as something big. Money is what is temporary; it is not what is always there. But there are many other factors like human relations, love, trust, knowledge, patriotism which are permanent and we must learn that these are the values through which one wins the world. This is an age which I enjoy as never before. Now life is not a humdrum affair, it is something more meaningful, more enjoyable and is a magnificent period of time. Now the works are not to satisfy the parents, not for good marks but to make this life safe ........(contd)

how do u rate

express your views